ქადაგება ახალი წელს, ღამსთევის წირვაზე.
1 იანვარი 2013 წელი
სახელითა მამისათა და ძისათა და სულისა წმიდისათა.
რას ულოცავენ ახალ წელს ერთმანეთს? რას ულოცავენ არ ვიცით, მაგრამ უსურვებენ ბედნიერებას. მე დღეს განსაკუთრებულად მიხაროდა ჩვენი აქ ყოფნა, განსაკუთრებულად მიხაროდა იმიტომ, რომ იმის ფონზე, რაც ხდებოდა გარეთ, როდესაც თითქოს ზეცას ესვრიან და ამგვარად ბედნიერებას უსურვებენ ერთმანეთს, ჩვენ ვცდილობდით რომ ასევე გვესურვა ბედნიერება საკუთარი თავისთვის და თვითოეული ჩვენთაგანისათვის და არა მარტო გვქონოდა სურვილი იმისა, რომ ერთმანეთისათვის ამგვარად მიგველოცა, არამედ, ჩვენში გააქტიურებულიყო ბედნიერების ძიების პროცესი.
თუმცა მე გული დამწყდა რომ დღეს უფრო მეტნი არა ვართ, რა თქმა უნდა არავის განვიკითხავ, ძალიან ბევრს ობიექტური მიზეზი აქვს, მაგრამ სამწუხაროდ, ძალიან ბევრი სუბიექტური მიზეზის გამო არ მოვიდა აქ. მე მინდა რომ ყველა ჩვენთაგანმა კითხვა დავსვათ, ვინც აქ ვართ და ვინც აქ არ ვართ: „როცა სუბიექტური მიზეზი არ გვაძლევს საშუალებას მოვიდეთ და უფალი ვადიდოთ, რა პრობლემების წინაშე ვდგავართ, რა მდგომარეობაშია ჩვენი შინაგანი სამყარო?“.
მრავალი კითხვის ნიშანი ჩნდება, მაგრამ ერთი ადამიანიც რომ დამხვედროდა, ესეც უდიდესი ბედნიერების მომნიჭებელი იქნებოდა ჩემთვის, იმიტომ რომ, ერთი ადამიანი არაფრით ნაკლები არა არის შვიდ მილიარდზე, ისევე, როგორც შვიდი მილიარდი ადამიანი არაფრით მეტი არ არის ერთ ადამიანზე, იმიტომ, რომ თითოეული ადამიანი უსასრულო განზომილებაა და აბსოლუტურად უნიკალური. ერთი ადამიანი ისეთივე სისავსით იტევს მთელს სამყაროს, მთელს სიცოცხლეს და ღმერთს თავის თავში და, რა თქმა უნდა, აქედან გამომდინარე – ბედნიერებას, როგორც დანარჩენი მილიარდები. ადამიანები არითმეტიკულად არც განისაზღვრებიან იმიტომ, რომ ადამიანი საკუთარ თავში მარადისობას ატარებს. ადამიანი მარადისობასთან ერთად ატარებს ამქვეყნიურსაც. ამქვეყნიურს ამ სოფელში ავლენს, ხოლო ამ სოფელში, ამ ცის ქვეშ, ამ მზის ქვეშ ყველაფერი ამაოებაა, როგორც სოლომონ ბრძენი ამბობდა, რასაც არ უნდა აკეთებდეთ ამ მზის ქვეშ, რასაც არ უნდა იქმოდეთ ყველაფერი ამაოებაა და ძალიან ხშირად მთელი ჩვენი საქმიანობა, მთელი ჩვენი ადამიანური არსება იხარჯება მხოლოდ იმაში, რაც ამ მზის ქვეშ არის საკეთებელი.
დღევანდელ დღეს, როდესაც კაცობრიობის უდიდესი უმრავლესობა სწორედ იმას აკეთებს რასაც სოლომონ ბრძენი, მზისქვეშეთში საქმიანობად ანუ ამაოებად სახელდებს, მთელი კონცენტრირებული სახით დღევანდელ დღეს ხდება სწორედ ეს. დღევანდელ დღეს ხდება სწორედ ადამიანის სრული ხარჯი როგორც მატერიალური, ისე სულიერი ძალებისა, რომ ისე უსურვონ ერთმანეთს ბედნიერება, რომ ეს აღსრულდეს, მაგრამ რანაირად? როგორ? თითქოს ადამიანს უნდა ამ დროს რაღაც ახალი შემოიტანოს ამ სამყაროში, ამ დროის მდინარებაში, როცა კიდევ რაღაცა გრადუსით შემოტრიალდა დედამიწა, რაღაც უნდა რომ შეცვალოს, მაგრამ არ შეუძლია.
ამ დროს ადამიანი გავს ათეისტს, რომელსაც ახლობელი გარდაეცვლება და მანამდე, როდესაც სიკვდილზე არასოდეს უფიქრია, შეძრწუნებული, რომელსაც საკუთარი ათეიზმი დაავიწყდა მაგრამ არც ღმერთი არ იცის, შეძრწუნებული ახლობლებთან ერთად ქელეხის სუფრაზე შესანდობარს იტყვიან, ისიც დაბნეული ასწევს ჭიქას, თუმცა არ იცის კი რას აკეთებს. დაახლოებით ამგვარ მდგომარეობაში არიან ადამინები დღეს, როდესაც ბედნიერება კი უნდათ, მაგრამ როგორ უსურვონ და როგორ მოიპოვონ, არ იციან და ამიტომ ესვრიან ზეცას, თვრებიან ღვინით, აწყობენ ღრეობებს, მაგრამ ქვეცნობიერად, თავისდაუნებურად, ისე, რომ არც კი იციან და ვერც კი ხვდებიან, ვერ სცილდებიან იმ უმთავრეს ჭეშმარიტებებს, რომლებსაც ქრისტიანობა გვთავაზობს, და იცით როგორ? ძალიან მარტივად. ბედნიერებას კი უსურვებენ ერთმანეთს, მაგრამ ქვეცნობიერად ძალიან კარგად გრძნობენ რომ ბედნიერება აუცილებლად, აუცილებლად რწმენას უკავშირდება, მე გისურვე შენ და მეც მწამს და შენც, გვინდა გვწამდეს, რომ ისე იქნება როგორც ჩავიფიქრეთ, ამ წელს მაინც იქნება ასე,. წინა წელმა თუ არ გაამართლა ეხლა ხომ მაინც ასე იქნება.
გარდა ამისა, უკავშირდება იმედს, რომ ეს რწმენა განხორციელდება, აბა ცარიელი სიტყვების სროლა ხომ მაინც და მაინც არავის უნდა? მწამს, რომ იქნება და ამიტომ გისურვე და იმედიც მაქვს რომ ეს განხორციელდება.
ყველაფერი ეს ასევე სიყვარულს უკავშირდება, იმიტომ, რომ სიყვარულის გარეშე რა უნდა გისურვო და რა უნდა მინდოდეს. სიყვარულის გარეშე რწმენასაც და იმედსაც აზრი ეკარგება.
ნახეთ რა მივიღეთ? რწმენა, სასოება ანუ იმედი და სიყვარული. გახსოვთ ვისი სიტყვებია? ეს პავლე მოციქულის სიტყვებია, ეს უდიდესი სათნოება, რომელთა შორის უპირველესი სიყვარულია, იმიტომ რომ სიყვარული მარადიულია, მარადისობაში ჩვენ რწმენა და იმედი აღარ დაგვჭირდება პირისპირ ვიხილავთ წყაროს ყოველგვარი სიკეთისას. ღმერთს პირდაპირ ვიხილავთ.
ბედნიერება ჰორიზონტზე გაშლილი არ არის, დროში და სივრცეში საძიებელი არ არის. ბედნიერების საძიებლად ჩვენ სიღრმეში უნდა ჩავიდეთ და სწორედ ეს წუთისოფელი თავისი კანონებით, ეს ხმაური, არა მხოლოდ ფიზიკური ხმაური, ამაო არსებობიდან გამომდინარე ხმაური (თუნდაც მთელი სამყარო დადუმდეს, მაინც ხმაური იქნება სულიერი თვალსაზრისით) ქმნის პრობლემას, ეს ხმაური არ აძლევს ადამიანს საშუალებას სიღრმეში ჩავიდეს.
თქვენ, რომლებიც დღეს აქ მოხვედით და მრავალი ადამიანი, რომელსაც სურდა დღეს აქ მოსულიყო, რომლებიც ებრძოდით ძილს, იმ ჩვევებს, რომლებიც წლების განმავლობაში გამოგვიმუშავდა. უმეტესობას კი არ სძინავს, საკუთარ ოჯახებში არიან, სითბოში, სინათლეში მაძღარნი, ღვინით მთვრალნი, ღვინით გახარებულნი, მორთული ოთახები და ფერადი გადაცემები, ოჯახური სიამ-ტკბილობა. რატომაც არა, ცუდია? არ არის ცუდი, მაგრამ ჩვენ მაინც მოვედით აქ, იმიტომ მოვედით, რომ ეს ყველაფერი შეიძლება ძალიან კარგია, მაგრამ სინამდვილეში მთავარის გარეშე ყველაფერს აზრი ეკარგება და თუ ჩვენ ამას მივხვდით და გაცნობიერებულად მოვედით, დიდება უფალს ყველაფრისათვის.
თუ ჩვენ გაცნობიერებული გვაქვს რა ხდება სინამდვილეში, დავინახავთ ძალიან საინტერესო რამეს. ამ სამყაროში ადამიანმა თავისი სახე დაკარგა და უაზროდ ცხოვრობს, უმიზნოდ და როგორც დიდი მოაზროვნეები და წმინდა მამები ამბობდნენ: „უაზრო არსებობა ყველაზე საშინელია ტანჯვათა შორის, არ არსებობს ტანჯვა, რომელიც უაზრო არსებობაზე უფრო მტანჯველი იყოს“. ეს ჯოჯოხეთის მდგომარეობაა, რომელიც აქვე იწყება, როდესაც ადამიანი უაზროდ, უმიზნოდ ცხოვრობს.
ყველა ადამიანის თვალწინ სამი დიადი, გიგანტი რამ არის, რომელიც ყველასთვის ძალიან ადვილი დასანახია. ჩვენ აქ რომ ვდგავართ, თუ არ გვიფიქრია ამაზე, ჩვენი ქვეცნობიერი ყვირის და იმიტომ ვდგავართ აქ. შეუძლებელია ადამიანმა ისე იცხოვროს რომ ეს არ დაინახოს, ეს სამი დიადი, გიგანტი, ფენომენი ეს არის: „ღმერთი“, რომელის კვალიც ყველგან არის ამ სამყაროში, მეორე: ამაოება, უაზრობა და მესამე: რომლის გარეშეც არცერთი ჩასუნთქვა-ამოსუნთქვა არ არის – სიკვდილი. შეიძლება ერთი წამი გავიდეს და ეს არ გახსოვდეს? არადა ამაოდ ვფუსფუსებთ და რა მერე? არც არფერი! რა ძვლების გროვაცა ხარ იგივე ძვლების გროვა რჩები. ადამიანი იკითხავს: „მერე რა მამაო? არის და არის“! მერე ის რომ: ამ ყველაფერს ყურადღებას კარგად და სწორად რომ ვაქცევდეთ, ჩვენი ცხოვრება სხვანაირი იქნებოდა. ჩვენ კი ყოველდღიურობაში წვრილმანებით ვერთობით, წვრილმანებით ვცხოვრობთ.
კაცობრიობა გაურბის ამ სამ ფენომენს და თუ ადამიანი სიბრძნეს მოიხვეჭს და არ გაიქცევა, მაშინ ჭეშმარიტებას იპოვის, ჭეშმარიტება კი თავად ქრისტეა. გვყავს ეს ჭეშმარიტება ჩვენს გულში? დღეს მოვახერხეთ, რომ გვეგრძნო იგი რომელიც აქ იყო, მოვახერხეთ რომ ჩვენს გულებში შეგვეშვა? ან ვეცადეთ? ან დღეს, აქ რომ მოვდიოდით, ვწვალობდით? ვცდილობდით? და თუ არ გამოგვდიოდა გვაწუხებდა ეს ძალიან? „აი, ვცდილობ უფალო, და კიდევ არ გამომდის შენთან ურთიერთობა, რაღაცას ვკითხულობ, რაღაცას ვფიქრობ, რაღაცას ვარაკრაკებ და არ გამომდის, მკვდარია ჩემი გული“ და მაწუხებდა მე ეს?
როგორი დამოკიდებულება აქვს პილატეს ჭეშმარიტებასთან? ის ამბობ: „რა არის ჭეშმარიტება?“ ქრისტეს ეუბნება, მართალია, პილატე გულგრილია ჭეშმარიტებისადმი, მაგრამ კითხვა მაინც დასვა. დღევანდელი ადამიანი კი ამ კითხვასაც აღარ სვამს. დღევანდელი ადამიანი გაცილებით უარეს მდგომარეობაშია, ვიდრე პილატე იყო, რომელმაც კითხვა მაინც დასვა: რა არისო ჭეშმარიტება? აბა დღევანდელი ადამიანი როგორია მამაო? როგორია? შეიძლება ქრისტესავით არ თქვას: მე ვარო ჭეშმარიტება, მაგრამ იმას მაინც ამბობს მე ჩემი ჭეშმარიტება მაქვს! მე ჩემი სიმართლე მაქვს! მე ჩემი პრინციპები მაქვს! აი, დღევანდელი ადამიანი როგორია! ის რაც, ბერძნულ და რომაულ ფილოსოფიაზე გაზრდილ პილატეს აზრად არ მოუვიდოდა.
თუ ადამიანს თავისი სიმართლე და ჭეშმარიტება აქვს, ის, რათ ქმა უნდა, ვერ დაინახავს იმ სამ დიად ფენომენს, და თუ მას ვერ დაინახავს ვერასოდეს დაიწყებს ძიებას ნამდვილი სიმართლისა და ნამდვილი ჭეშმარიტებისა და ისვრის ასე ზეცაში და რა მერე? და რაც არაფერი.
ერთ-ერთი მოციქული ამბობს სამოციქულოში: „თავისუფლებას უსურვებენ სხვას თავად მონები“, ბედნიერებას ვუსურვებთ სხვას, თავად ვერმცნობელნი ბედნიერებისა, იმიტომ, რომ არასწორად ვცხოვრობთ, მაგრამ იყვნენ გულწრფელი ადამინები, მაგალითად ფილოსოფოსი სარტრი, რომელიც არ ემალებოდა იმ რეალობას, რომელსაც თავად ხედავდა, ის არასწორად ხედავდა, ის ათეისტი იყო, უღმერთო, მაგრამ მიუხედავად ამისა, გულწრფელი იყო. ის ასე ამბობდა: „ღმერთი არ არის, ჩვენ კი კეთილი უნდა ვინებოთ და მივიღოთ ყველა შედეგი აქედან გამომდინარე, ანუ ყველა ის ცუდი შედეგი რაც უღმერთობას ახლავს“. ვერ დაინახა , მაგრამ გულწრფელია.
ჩვენთვის კიდევ არც ღმერთია და არც მაინცდამაინც გვინდა რომ იყოს, იმიტომ, რომ არ გვაწყობს, ჩვენს ცოდვებს რა ვუყოთ, ჩვენი ცხოვრების წესს, ჩვენს ჭეშმარიტებას და ჩვენს სიმართლეს რა ვუყოთ მერე? მაგრამ უღმერთობას რაც მოსდევს ნაყოფად არც ის არ მინდა, არ ვინებებ კეთილს და არ მივიღებ უღმერთობის ნაყოფებს, ვაჟკაცობა არ გვყოფნის და იმიტომ უფრო მეტად ეგოისტი ვარ, ვიდრე ათეისტი სარტრი იყო, თან მინდა ქრისტეანის სახელიც მერქვას ყოველი შემთხვევისათვის.
ბიბლიაში არის სამი წიგნი რომლებიც აქცენტს სვამს ამ სამ ფენომენზე: რწმენა, იმედი და სიყვარული. პირველი წიგნი ეს არის „ეკლესიასტე“ სოლომონ მეფის მიერ დაწერილი, ცისქვეშეთი რომ ყოველივე ამაოა სწორედ ამაზე საუბრობს, ეს წიგნი სწორედ რწმენას უკავშირდება, იქ ნაჩვენებია რა საცოდაობაა რწმენის გარეშე ადამიანი, რა ამაოა ყველაფერი. მეორე წიგნი არის წიგნი იობისა. ეს წიგნი იმედს უკავშირდება. იობი მდიდარი კაცია, უმდიდრესია სოლომონი. სოლომონი რწმენაზე საუბრობს, რწმენის ფენომენია ეკლესიასტეში, როცა რწმენის გარეშე ყველაფერი მკვდარია, და რწმენამ შეიძლება რაღაც გააცოცხლოს, მაგრამ იობი, რომელიც სოლომონისაგან განსხვავებით კეთილდღეობაში აღარ არის და იტანჯება, მას უკვე იმედი გაუჩნდა, ანუ მარტო რწმენა საკმარისი არ არის, აუცილებელია იმედიც, რომელიც ნდობას უკავშირდება. მე ვინც მწამს მე მისი იმედი მაქვს ანუ მე მას ვენდობი, ანუ რწმენა გაცოცხლებას იწყებს. ეს განსაცდელებით და ტანჯვით მოდის იმიტომ არის ამ სოფელში განსაცდელები და ტანჯვა. მე თუ სულ მუდამ კეთილდღეობაში ვარ, რწმენა შეიძლება მქონდეს, მაგრამ მკვდარი იქნება, იმიტომ რომ არ არის იმედი რომელიც აცოცხლებს რწმენას, რომელიც ნდობას აღვიძებს იმისადმი ვინც მწამს ანუ ჩემთვის რწმენის ობიექტი ცოცხლდება, ის სუბიექტი ხდება. მე მისი იმედი მაქვს, მისი დახმარების, მისი შემწეობის, მჭირდება და იმიტომ. და ვინ არის ვისაც განსაცდელი არ აქვს? ყველას თავისი განსაცდელი აქვს რაღაცა დოზით, აქედან გამომდინარე, ყველას აქვს შესაძლებლობა ქონდეს რწმენა, ყველას აქვს შესაძლებლობა ქონდეს იმედი.
და მესამე წიგნი „ქებათა ქება“, რომელიც სიყვარულის ჰიმნია, სიყვარულის გარეშე პირველ ორს აზრი ეკარგება. და თუ ეს ყველაფერი ასე არ გაცოცხლდა ჩვენ ამ სამყაროში ჩაკირული აღმოვჩნდებით. ამ სოფელში არის მოვლენა, რომელიც წამლავს ჩვენს არსებობას, ჩვენს ყოფას და წამლავს არა იმიტომ რომ მოვკვდეთ, არამედ მოწამლულებმა საკუთარი მოწამლული თავი რომ დავინახოთ, შეგვაწუხოს და გამოვფხიზლდეთ, სოლომონი ჩამოთვლის ხუთ მიზეზს, რომლებიც ჩვენს ამსოფლიურ ყოფას წამლავენ:
1. მოწყენილობა, ამასოფლის გულის გამაწვრილებელი ერთფეროვნება და აქედან გამომდინარე, მოწყენილობა.
2. სიკვდილი. სიკვდილმა არც მდიდარი იცის და არც ღარიბი. სიკვდილის შიში წამლავს ადამიანს.
3. დრო, რომელიც ხანდახან შხამად იქცევა, არ იცი სად წაიღო, რა უქნა, როგორ გამოიყენო, როგორ მოუარო, ხან არ გყოფნის, ხან ძალიან ბევრი გაქვს, პირადი სურვილები და დრო რომ სინქრონში იყოს, თითქმის არასოდეს ხდება, თითქმის ყოველთვის ხელს გიშლის ან მეტობით, ან ნაკლებობით. ადამიანი რომ არა არის ამქვეყნიური არსება და მასში რომ მარადისობაა, აქედანაც ჩანს, ვერ ერგება დროს. ხან არ ყოფნის, ხან ზედმეტი აქვს, იმისათვის, რომ დრო მოირგო, დროზე მაღლა უნდა დადგე, ამისათვის კი შენში მარადისობა უნდა გააცოცხლო. ისე იცხოვრო, როგორც მარადიულ არსებას ეკადრება.
4. ბოროტებაა, როგორც ამოუხსნელი ფენომენი, ამოუხსნელი რეალობა. ადამიანში არსებობს სამართლიანობის მწვავე განცდა და როდესაც ბოროტებას ვერ ხსნის ეს ტანჯავს მას, ვერ არის ადამიანი ბედნიერი, იმიტომ, რომ ვერ ხსნის მას, ლოგიკურ ახსნას ვერ პოულობს.
5. ღმერთი, რომელიც არის ჩვენთვის მიუწვდომელი რეალობა. სოლომონი, რომელსაც ღმერთი სვავს ტახტზე, რომელსაც ღმერთი აძლევს სიბრძნეს გამოცხადებით, რომელსაც ღმერთმა მისცა ყველაფერი, ტანჯავს ღმერთის მიუწვდომელობა. ჩვენთვის ძვირფასია ეს სიტყვები, ჩვენ სულ ვითხოვთ, ვითხოვთ და აღმოჩნდა რომ ყველაფერი რომ მოგვცეს ღმერთმა, შეიძლება მაინც მიუწვდომელ რეალობად დარჩეს ჩვენთვის, რადგან ღმერთთან ურთიერთობისათვის სხვა რამეა საჭირო, სხვა განზომილებაში ყოფნაა საჭირო. თუ შენ ღრმა და მოაზროვნე ადამიანი ხარ, ვერანაირი ამქვეყნიური სიკეთენი ვერ აღავსებს სურვილს ღმერთთან მყოფობისა. და ეს მიუწვდომლობა მაინც გაგტანჯავს .
ამ ყველაფერზე იმიტომ ვისაუბრეთ, რომ დღევანდელ დღეს უფრო ნათლად გამოჩნდა, თუ რა არასწორად ცხოვრობს კაცობრიობა, არ დაგვავიწყდეს, რომ ჩვენც ამ კაცობრიობის ნაწილი ვართ და გუშინ ჩვენც ვისროდით ზეცაში. საინტერესოა ოცდაათი წლის წინ ვინმეს რომ ეთქვა რომ ეს სწორი არ არის გავიგებდი ნეტავ?
ჩვენ რომ აქ ვდგავართ, თუ ბოლომდე არა, ცოტათი ხომ მაინც შეეხო ჩვენს გულს ის რეალობა, რომელიც სამყაროს მიღმიერია და თან ჩვენთან არის.
ცოტათი ხომ მაინც შევიგრძენით ის ნათელი, რომელსაც ჩვენი ტკბილი იესუ ქრისტე ქვია.
ცოტათი ხომ მაინც ვართ ბედნიერნი იმის გამო, რომ ჩვენ აქ ქრისტეს სიყვარულისათვის მოვედით, ქრისტეს სიყვარულისათვის არ გვძინავს, ქრისტეს სიყვარულისათვის გავემიჯნეთ თითქოს გარესამყაროს. გავხდით ის მცირე სამწყსო, რომელიც ქრისტეს გულისათვის მოკვდება კიდევაც. რომელიც მზად იქნება მისთვის თუნდაც ამ წამს გადაინაცვლოს მარადისობაში და ქრისტესთან იყოს.
ყოველ შემთხვევაში, უფალს ნამდვილად უნდა ეს, რომ ჩვენ ასეთები ვიყოთ.
იოანე ღმრთისმეტყველის საოცარი სიტყვები: „ნათელი იგი ბნელსა შინა ჩანს, და ბნელი იგი მას ვერ ეწია“. ვერ ეწია და ვერც ეწევა, უბრალოდ, ეს ნათელი არ არის მოძალადე, ეს ნათელი სიყვარულია და ამიტომ ფაქიზად მოქმედებს.
მე იმედი მაქვს, რომ, ჩვენთვის როგორიც არის ამ წლის დასაწყისი, ესეთი უნდა იყოს ყოველი დღე ჩვენს ცნობიერებაში, შეიძლება ყოველდღე წირვა არ გვქონდეს, მაგრამ შინაგანად ერის კაციც მღვდელია(შემწირველია), რომელიც ღმრთისმსახურებას თავის გულში აღასრულებს და ადამიანი ეზიარება არა მხოლოდ მაშინ, როცა ევქარისტიულ ერთობაში იმყოფება უფალთან, როცა უწმინდეს ხორცს და სისხლს იღებს, არამედ, ეზიარება ღმერთს ყოველ წამს, როცა მისი გული მზად არის ღმერთის მისაღებად.
და მე იმედი მაქვს რომ ჩვენთვის დღევანდელი დღე იქნება სტიმული, ვეცადოთ ყოველი დღე იყოს ახალი ცხოვრების დასაწყისი. თუ ახალი წელი სიმბოლურად ახალი ცხოვრების დაწყებას ნიშნავს, მაშინ, დაე, დაიწყოს ჩვენთვის ახალი ცხოვრება, არცერთი წამი ქრისტეს გარეშე, არცერთი ჩასუნთქვა-ამოსუნთქვა ქრისტეს გარეშე, რომ ბოლოს და ბოლოს, ამდენი წლის შემდეგ დავემსგავსოთ მას, ვისაც ვეზიარებით და მისით იკურთხება მთელი ჩვენი ცხოვრება. ქრისტეთი იკურთხება აბსოლუტურად ყველაფერი რაც კი ადამიანურიც, იმიტომ რომ მან ადამიანური ყველაფერი განწმინდა, ყველაფერი მიიღო, ყველაფერი აკურთხა. ქორწინებაც, საკვებიც სასმელიც, ღვინოც კი, მხოლოდ ყველაფერი ქრისტესთან ერთდ და არფერი ქრისტეს გარეშე. და დღევანდელი დღეც და ამ წლის დასაწყისიც ქრისტესთან ერთად და არცერთი წამი ქრისტე გარეშე.
ღმერთმა წყალობა არ მოგვაკლოს ჩვენ, ჩვენს ოჯახებს, ჩვენს შვილებს, ჩვენს უღმერთო ოჯახის წევრებსა, ნათესავებსა და მეგობრებს, ჩვენს უღმერთო მამულიშვილებს, ყველა ადამიანს, და ვუსურვოთ საკუთარ თავს და თითოეულ ადამიანს, რომ დაენახოთ ჭეშმარიტად სად არის ბედნიერება, სად არის ბედნიერების წყარო, რომ იგი მხოლოდ ორი სიტყვით გამოითქმება – იესუ ქრისტე. შეგვეწიოს ამინ.
მადლი უფლისა ჩვენისა იესუ ქრისტესი და სიყვარული ღმრთისა და მამისა და ზიარება სულისა წმიდისა იყოს თქვენ ყოველთა თანა, ამინ.