მრწამს ერთი ღმერთი, მამა არშობილი და ერთი ძე და სიტყვა ღმრთისა, მამისაგან შობილი; და ერთი სულიწმინდა, მამისაგან გამომავალი; სამპიროვნად, განყოფილი რიცხვითა და თითოეული პირის თვისებით, და განუყოფელი ღმრთაებით, რამეთუ განიყოფებიან განუყოფლად და შეერთდებიან შეურევნელად. ამიტომაც ვამბობთ სამპიროვნებას და ერთარსებას და ერთარს ბუნებას ღმრთაებისა, რამეთუ საერთო აქვს სამივეს ღმრთაება და საღმრთო ბუნების სახეები, ხოლო თითოეულს – საკუთარი თვისებაც: მამას – მამობა უშობელი, ძეს – ძეობა შობილი, და სულიწმინდას – გამომავლობა. რამეთუ არც მამა შეიცვლება ძედ ან სულად, არც ძე მამად თუ ძედ. რამეთუ (ყოვლადწმინდა სამების) თვისებანი უცვლელნი არიან. ღმრთად ვაღიარებთ თითოეულ მათგანს, რამეთუ სრულყოფილი ღმერთია მამა, სრულყოფილი ღმერთია ძე, სრულყოფილი ღმერთია სულიწმინდა; მაგრამ სამი ღმერთი როდია, არამედ ერთია ღმერთი და ერთია ღმრთაება სამი ერთარსი პირით; არც ბუნებით განიყოფა (სამება), არც ადგილით; რამეთუ სადაც არის მამა, იქვეა ძე და სულიწმინდა; და სადაც (არის) ძე იქვეა მამაც და სულიწმინდაც; და სადაც (არის) სულიწმინდა, იქვეა მამაც და ძეც. სამებას თაყვანს ვცემ ერთარსებით და ერთარსებას სამებით; ერთარსებას სამპიროვანს და სამებას ერთარსებას, თანადაუსაბამოს, თანასწორს ძლიერებით და პატივით. ვაღიარებ წმიდა სამების ერთღმრთაებას, ერთ ბუნებას, ერთ არსებას, ერთ ძალას, ერთ ხელმწიფებას, ერთ უფლებას, ერთ მეუფებას, დაუსაბამოსა და დაუსრულებელს, დაუბადებელს, უხილავს, გარეშემოუწერელს, მოუგონებელს (გონებით მიუწვდომელს, წარმოუდგენელს), უსაზღვროს, უცვალებელს, უკვდავს, უვნებელს, ყოველთა დამბადებელსა, მპყრობელს და განმაგებელს ცისა და ქვეყანისა და ზღვისა; ყოველთა ხილულთა და უხილავთა არარასაგან არსებობად მომყვანებელს, შემოქმედსა და დამბადებელს, რომელმან დაჰბადა (შექმნა) პირველად ზეციური ძალნი და აღურაცხელნი სიმრავლე (ზეციურ) მხედრობათა; სიტყვით შექმნა და სულიწმიდით სრულ-ჰყო. მერმე თქვა, – და შეიქმნენ ცა და ქვეყანა, ზღვა და ყოველივე, რაც არის მასში. ბოლოს ადამიანი შექმნა; – ხატად და მსგავსდ თავისა, ანუ თვითმფლობელად და თავისი ნებით მავალად და აღმრჩევად ან კეთილისა, ან ბოროტისა, და დაადგინა იგი კეთილდღეობით აღსავსე სამოთხეში. ხოლო ეშმაკის შურით შესცდა ადამიანი და ღმერთის მიერ მოცემულ მცნებას თავისი ნებით გარდახდა, და განგდებულ იქნა იმ დიდებისაგან და სამოთხის შვებისაგან და სიკვდილს დაქვემდებარა, დაემორჩილა რა (ღმერთისაგან) განდგომილ მტერს – ეშმაკს. მაგრამ არ უგულებელჰყო იგი დამბადებელმა; ამისთვის გადაწყვიტა და ინება ღმერთის მხოლოდშობილმა ძემ და სიტყვამ თავისი გამოუთქმელი კაცთმოყვარეობით, მამისა და სულიწმიდის ნებით, მოეძია თავისი დაბადებული ქმნილება, გარდამოხდა თავისი მამის წიაღთაგან, საიდანაც არსად არ განშორებულა და დაიმკვიდრა ყოვლადწმინდა ქალწულის საშოში სულიწმინდის მიერ და მიიღო მისგან ხორცნი (სხეული) პირმეტყველი სულით და იშვა ღმერთი განხორციელებული: იშვა გამოუთქმელად და დედის ქალწულება განუხრწნელად დაიცვა; არ იდვა თავს შეცვლა, არამედ რაც იყო, იმადვე დარჩა, და რაც არ იყო, იმად იქცა. შეიმოსა ხატი მონისა ჭეშმარიტად, არა მოჩვენებითად, და ყოველივეთი დაგვემსგავსა ჩვენ, ადამიანებს, გარდა ცოდვისა; ვაღიარებ მას საუკუნოდ და დროისმიერად, დაუბადებლად და დაბადებულად, ვნებებს დაუქვემდებარებლად და ვნებებს დაქვემდებარებულად, უკვდავად და მოკვდავად, იმავე ღმერთად და ადამიანად; არათუ სხვად და სხვად, არამედ ერთსა და იმავედ განხორციელებამდეც და განხორციელების შემდგომაც; ერთს ჰიპოსტასს, შეზავებულს ორი სულყოფილი ბუნებით და ორი ბუნებრივი ნებითა და ორი ბუნებისმიერი ქმედებით, ერთ პირში შეერთებულებით უცვალებლად და შეურყვნელად; ერთი და იმავე ნებით ნებელობდა და იქმდა კაცობრივ და უბრალო საქმეებს, როგორც ადამიანი; რამეთუ ნების არმქონე და ქმედებების არმქონე ბუნება არ არსებობს; იძულებით როდი იყო იგი დამორჩილებული ბუნებისმიერ მოვალეობებს, რამეთუ თავისი ნებით იშვა, თავისი ნებით შიოდა, სწყუროდა, თავისი ნებით დაშვრებოდა, თავისი ნებით შიშობდა, თავისი ნებით ეცვა ჯვარს, თავისი ნებით მოკვდა, ჭეშმარიტად და არამოჩვენებითად; ეს ყოველივე ადამინურუი ბუნების ნებით, ყოველი ბუნებითი და უბრალო წესი ადამიანობისა, თავს იდვა; შემდეგ ჯვარს ეცვა, სიკვდილი იგემა უცოდველმა, დაეფლა და აღდგა მესამე დღეს, რამეთუ მის სხეულს გახრწნა არ შეეხო; და თანააღადგინა ადამიანური ბუნება, ამაღლდა ზეცად ადამინური ბუნებით და დაჯდა მამის მარჯვენით და კვლავაც უნდა მოვიდეს განსჯად ცოცხალთა და მკვდართა, რათა თითოეულ ადამიანს მათი საქმეებისდა მიხედვით მიაგოს, როცა მისი ბრძანებით მთავარ ანგელოზი საყვირს დასცემს და მკვდრები აღდგებიან და გამოვლენ საფლავებიდან. მაშინ ყველანი, ვისაც კი ჭეშმარიტი სარწმუნოება შეუნარჩუნებია და კეთილი საქმეები უქმნია, წარვლენ საუკუნო ცხოვრებად, ხოლო ცოდვილნი და ჭეშმარიტი სარწმუნოების უგულებელსმყოფელნი და შეურაცხმყოფელნი საუკუნო სატანჯველად მიეცემიან.
ამის თანად ვაღიარებ ერთ ნათლისღებას წყალისა და სულიწმიდის მიერ, სულისა და სხეულის ყველა ცოდვის გამწმედელს. ვეზიარები ქრისტეს უხრწნელ საიდუმლოთ და მრწამს, რომ ეს არის ჭეშმარიტად მისი ხორცი და სისხლი, – ჩვენთვის განხორციელებული სიტყვა-ღმერთისა, რომელმან მოგვცა თავისი ხორცი და სისხლი მოსატევებელად ცოდვებისა.
მივიღებ ეკლესიის ყველა წესს, დადგენილთ მოციქულთა და წმიდათა კრებათა მიერ. თაყვანს ვცემ და ვეამბორები ქრიტეს პატიოსან ხატს, რამეთუ არის სახე მისი განხორციელებისა; თაყვანს ვცემ პატიოსანი ჯვარის ძელს და ყოველთა სამღვდელო ჭურჭელთ, წმიდა სახარებას და წმიდა ბარძიმს, და ყოველივეს, რაც დაკავშირებულია დიდებულ საღმრთო საიდუმლოსთან და წმიდა ეკლესიასთან იმის ძალით, ვინც ჩვენთვის ხელითქმნილ ტაძრებში დამკვიდრება ინება; თაყვანს ვცემ ხატს ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელისა და ყოველთა წმიდათა – სიყვარულისათვის ერთი მხოლო ღმერთისა, და არამც და არამც არ დავსტოვებ ჩემს გონებას (ხატთა) ფერებსა და ნივთიერებებში, არამედ ჩემს სულიერ თვალებს პირველსახეთა მიმართ აღვამაღლებ; თაყვანს ვცემ წმიდათა ნაწილებს, რადგან ისინი ღმერთის მიერ სიწმინდის მადლით არიან შემოსილნი.
ასე მწამს, ასე ვაღიარებ, ასე ვარ მონათლული და ყოველთა მწვალებელთა და ყოველსა მწვალებლობას შევაჩვენებ. შევიწყნარებ და პატივს ვცემ წმიდა კრებებს: ნიკეაში (შეკრებილი) სამასთვრამეტი წმიდა მამისა, კონსტანტინეპოლში შეკრებილი ასსამოცდაოთხი წმიდა მამისა, და სხვა კრებებსაც, სადაც კი შემდგარან ისინი, დამამტკიცებელნი ჭეშმარიტი სარწმუნოებისა, რომლებიც კათოლიკე – საყოველთაო ეკლესიამ მიიღო და იმ წმიდა (მსოფლიო) კრებებმა შეიწყნარეს და დაამტკიცეს, ხოლო რომლებიც მათ არ მიიღეს და შეაჩვენეს, მეც არ მივიღებ და შევაჩვენებ. ასე განვადიდებ და ვუგალობ და თაყვანს – ვცემ მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა, რომელსა ჰშვენის დიდება, პატივი და თაყვანისცემა აწ და მარადის ყოვლადწმიდა სამებას, და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.
წმიდა მაქსიმე აღმსარებელი
ძველი ქართულიდან გადმოიღო: ვასილ ბურკაძემ
მართლმადიდებელი მრევლის დღიური №3
გაზეთ „კანდელის“ ბიბლიოთეკა.
თბილისი, 2005წ.